Eres mi Vegvísir, me guías cuando hay tormenta, me ayudas siempre, y eres de las únicas personas que a pesar de conocerme de verdad, me sigue queriendo. Me encanta. Me encantas, porque estás conmigo aunque no hablemos. Y sé que lo estás, porque no me noto muerta. Y me gusta, despertarme y no cansarme nunca de ti, es más, necesitarte cada día un poco más. Y que nunca, NUNCA vaya a separarme de ti también ayuda.
Siempre que no busco nada en concreto es cuando me encuentro con lo mejor que tengo y conozco. Mala hostia, melómana, odio la gente pero me gustan las personas. Sarcasmo, idiotez, pasotismo, asesina del romanticismo. Y este blog, es solamente una cura para atacar contra mis tumores llamados 'sentimientos'.
miércoles, 23 de mayo de 2012
And in the next life. ∞
Querer es poder. Yo no te quiero, es más que quererte ya. Pero puedo. Puedo pensar en ti al levantarme. Puedo sonreír pensando en cosas estúpidas nuestras. Puedo dormirme pensando en tu voz. Puedo volver a sonreír pensando en cuando quieres que diga que te quiero. Puedo pensar en lo tantísimo que me enseñaste y que me diste, y en lo tanto que eres para mi. Y sobre todo, puedo amarte cada día más y mejor.
Eres mi Vegvísir, me guías cuando hay tormenta, me ayudas siempre, y eres de las únicas personas que a pesar de conocerme de verdad, me sigue queriendo. Me encanta. Me encantas, porque estás conmigo aunque no hablemos. Y sé que lo estás, porque no me noto muerta. Y me gusta, despertarme y no cansarme nunca de ti, es más, necesitarte cada día un poco más. Y que nunca, NUNCA vaya a separarme de ti también ayuda.
Que te amo, idiota. Que gracias por todo, y que no me faltes nunca.
Eres mi Vegvísir, me guías cuando hay tormenta, me ayudas siempre, y eres de las únicas personas que a pesar de conocerme de verdad, me sigue queriendo. Me encanta. Me encantas, porque estás conmigo aunque no hablemos. Y sé que lo estás, porque no me noto muerta. Y me gusta, despertarme y no cansarme nunca de ti, es más, necesitarte cada día un poco más. Y que nunca, NUNCA vaya a separarme de ti también ayuda.
jueves, 3 de mayo de 2012
El resto puede esperar cuando tú estás conmigo.
Aunque en realidad no haca falta que espere, eres tan efímero y satisfactorio como una simple calada. Y yo veo la espina retorcerse a tu lado, y espero por ti. Y espero sin ti. No puedo vivir ni contigo ni sin ti. Lo diste todo, pero quiero más, te estoy esperando. Y te mandaste a la mierda, y ahora soy yo quien te tiene, sin nada que ganar, ni nada que perder.
Juro, y perjuro, que por ti esperaré al fin del mundo si hace falta, pero no tengo pensado irme de esta vida sin haberte robado un beso o sin haberme deshecho en tu regazo. Ahora leo esto, escuchando una de esas miles de canciones que se me asemejan a tu voz, y pienso 'es poco, pero dice todo'. Y las palabras que le faltan a esta entrada, no hace falta ponerlas, tú ya sabes cuánto te necesito cada día de mi vida.
Villano, amarte siempre es poco.
sábado, 21 de abril de 2012
La necesidad de lastimarme.
Valorar lo que tenemos siempre es posible cuando desaparece todo.
Tengo que quedarme desnuda, sola, sin nada ni nadie. Automutilarme, por dentro y por fuera. Necesito sufrir, llevarlo al extremo, para poder descansar tranquila y no echar nada a perder eternamente. Y luego regresar, regresar y ver todo lo que quiero y necesito, todo lo que amo y anhelé cuando estaba en la oscuridad más fría y solitaria. Aun que he de reconocer que tengo miedo de no poder retomar mi vida sin cicatrices, temo los cambios que mi pequeña desaparición provoque. Simplemente quiero eso, cerrar los ojos y aparecer sola, en la oscuridad, y hacerme todo el daño posible antes de provocarme la muerte de todas las maneras posibles. Y que en el mundo real, nadie notara mi desaparición. Cuando me hiciera el suficiente daño, aparecería de nuevo, valorando lo que amo, y todo volvería a una normalidad que no existió.
No existió nunca.
lunes, 16 de abril de 2012
Entrada explicativa de mi felicidad espontánea.
Este fin de semana experimenté uno de los momentos más felices de toda mi vida. En un concierto (qué raro xD) y a decir verdad, fue algo más que increíble.
Todo esto empezó con un concierto de Crying Wolves, TrollfesT y Korpiklaani. Dos de mis grupos favoritos eses últimos, era obligatorio ir a verlos. Ya en Crying Wolves me lo pasé me miedo, cuanto más en TrollfesT, donde disfruté como una enana y, en el cual, me puse hasta nerviosa porque Mr. Seidel me miraba y sonreía, y bien sabe dios lo que a mi ese hombre me encanta. Luego Korpiklaani, conciertaco en cual reí, canté, grité, salté, vamos, me lo pasé de miedo. Acabara el concierto y yo pensé que hasta ahí llegaba todo, cuando camino a la puerta, el mismísimo Mr. Seidel me para, me abraza y me dice al oído '¿Te lo pasaste bien?'. Y yo OBVIAMENTE con cara de no me lo creo, respondí que sí, mucho. Nos echamos unas risas, estaba eufórica por aquel tío, cuando me dice que quiere venirse de fiesta con nosotros. Ahí ya fue el desmadre padre. Esperamos fuera, y salió Mr. Seidel a pedir 2 minutos más. Como no, me buscó a mi para decírmelo. En esto que sale con el bajista de Korpiklaani y un paquete gigante de cervezas, para nosotros. Todos flipando, claro, y cogimos birras a más no poder. Cuando me doy la vuelta y veo a Mr. Seidel mirándome, sonriendo y me levanta su cerveza para chocarla, me hizo ilusión y todo xD. Choqué, y yo acabé la primera birra (de la cual conservo la lata aún, en casa la tengo xD) y él me miró con cara de susto y admitió que flipó al verme beber tan rápido la cerveza, y que le encantaba. Ahí ya me pude morir de hamor<3. Empezamos a caminar hacia la TNT, cantando, bailando, gritando, echándonos unas risas... Vamos, en el puto Valhala me encontraba yo. Y recordé que el puto guitarrista estaba mirando el colgante que tenía entre las tetas, el del viejo, y que lo pillé mirándome al puto pecho, y el tío solamente supo reír xD. Pues cogí el colgante, y le dije que era uno de mis favoritos, que no quería perderlo y se lo puse en la mano. Se paró en seco, y me dijo 'No, es demasiado, tía, demasiado' pero acabó aceptándolo, y nada más enrroscárselo, fue a enseñárselo a todos sus compañeros gritando. No sin antes darme un abrazo en el cual morí otra vez xDDD.
Y así fue la noche, algo increíble sin más. Fotos con todo Korpiklaani, con todo TrollfesT, banderas, entradas firmadas, recuerdos increíbles y una experiencia única. Espero volver a ver a eses tíos, de veras me encantaría verlos una vez más, y poder pasar otro rato perfecto con gente perfecta.
jueves, 5 de abril de 2012
De eses días en los que te despiertas y no quieres levantarte. Te encoges, te quedas hecho un nudo, apretándote, comprimiéndote en cama. Y no quieres salir. Estas tan apretado y a la vez tan suelto... Suelto porque falta algo. Y que quema. Me faltas tú. Y eso me quema más. Me hiere, me quema por dentro más que nada. Me siento vacía, sin fuerzas, sin aire para respirar. No tengo ni ganas de vivir. Existo, lastimada, sin poder hacer nada. Estoy tan dolida que no puedo ni remediarlo, y cuanto más tiempo pasa, más impotencia es la que siento. Intento rellenar la falta que tengo con todo lo que puedo, y sigo sin poder. Es una jodida enfermedad que ni tiene nombre ni cura. Es una enfermedad que consiste en no ser nada ni nadie. En dejar el tiempo correr. Solamente estar rodeado de dolor y nostalgia. Y no ser capaz de sentir nada más. Es querer levantarse pensando 'Otro maravilloso día a su lado' sin tener que ser consciente de que es mentira. Es usar el último aliento que te queda para decir que estás bien, que solo tienes sueño o qué se yo, que no quieres sopa.
Y acabarte, sin más, desintegrarte.
Estoy un poco rota, pequeño. Un poco demasiado, quizá no valga la pena repararme, quizá sea mejor que me tires y compres una nueva. Doy mucho la lata con mis averías, pero no es siempre mi culpa cuando me estropeo por dentro. A veces son daños irreversibles, cosas irreparables; pero intento ignorarlas para no hacerte daño a ti, explicándote el mal estado en el que estoy. Amor, te echo de menos, y deberías saberlo. Cada día me acuerdo de ti, de tus dulces palabras resonando en mi oído, de tus te quiero, tus 'Jo, Lú...' y tus estupideces. ¿Cómo voy a olvidarte yo ahora? Me resulta tan imposible imaginar que no existes...
No olvides nunca todo lo que te debo.
Algún día te devolveré la vida, tal como tú a mi me la diste.
martes, 20 de marzo de 2012
Tengo miedo.
No es cuestión de que algo te haga feliz o no. Es cuestión de si tú quieres serlo. Y no, yo no quiero. No me apetece ser feliz, tengo pavor a la felicidad. Cada vez que llego a ser feliz completamente, algo lo arruina completamente. ¿Qué más me da, ser una infeliz el resto de mi vida desde ahora, que serlo a ratos?
Es por eso que siempre pensé que la felicidad no existe. Que es como un amago de flotador que te lleva a la superficie de una humanidad llena de odio, rencor, sangre y destrucción. Y por muy bien agarrado que estés a ese flotador, siempre habrá algo que te agarrará y tirará de ti, bajándote y obligándote a derrocharte con él. Y verás como se esfuma esa felicidad, mientras esa puta realidad tira de ti hacia el terreno en el que pueda ganarte sin que tú puedas ni tocarlo, ese sitio donde puede hacerte un Fatality y un Perfect en la misma partida.
No, la felicidad no existe. Es un estado mental, que nada tiene que ver con lo material, y que es tan efímero como el mismo hecho de un suspiro. Puede que ahora mismo me haya convertido en un monstruo, no lo voy a negar, ¿para qué? Pero haberlo hecho ahora, que voy a iniciarme en ese viaje tan temido por la humanidad llamado vida, hará que no tenga que sufrir luego como un soldado herido, si no que moriré por dentro antes de que nada pueda matarme.
Es por eso que siempre pensé que la felicidad no existe. Que es como un amago de flotador que te lleva a la superficie de una humanidad llena de odio, rencor, sangre y destrucción. Y por muy bien agarrado que estés a ese flotador, siempre habrá algo que te agarrará y tirará de ti, bajándote y obligándote a derrocharte con él. Y verás como se esfuma esa felicidad, mientras esa puta realidad tira de ti hacia el terreno en el que pueda ganarte sin que tú puedas ni tocarlo, ese sitio donde puede hacerte un Fatality y un Perfect en la misma partida.
Yo soy una persona inestable emocionalmente hablando. Muy inestable. Pero esté como esté, siempre tengo miedo, de todo y de todos. Sé por experiencia propia que alguien que ni conoces puede destrozarte por dentro. ¿Cuándo sabes a ciencia cierta que alguna de las millones de personas que hay en el mundo no va a acabar contigo? Es odioso, como algo totalmente ajeno a ti, hasta el punto en el que ni conoces su existencia, puede romperte por dentro. Pero, ¿y si es alguien más cercano a ti, quien te lastima? No me gusta hacerle daño a la gente, pero sí me gusta hacérmelo a mi misma, tanto física como psícológicamente. Martirizarme, quemarme, hacerme llorar, llenarme la cabeza con historias y con mentiras que yo misma sé que son mentira. Y yo tengo miedo. No quiero salir del calor de mi cama. Quiero estar allí por el resto de mis días. Que sea despertarse, existir sin más, dormirse, y así. No quiero tener que lastimarme para mantenerme en un nivel intermedio entre felicidad y malestar. Quiero que sea automático, no tener sentimientos, poder asumir los hechos con total normalidad y sin asombrarme de nada. Pero llegan eses individuos que, tras lastimarte y hacerte llorar sangre por dentro, te dicen 'te quiero' y te tocan en lo más hondo de tu alma, y no eres capaz de devolverles la moneda. Pero paso. Completamente. Dime, ¿dónde estabas cuando necesité que me curaras? Ahora es tarde, aprendí que mis heridas pueden curarse con mi propia saliva. Aprendí a ser lo suficientemente fuerte como para seguir caminando sola.
No, la felicidad no existe. Es un estado mental, que nada tiene que ver con lo material, y que es tan efímero como el mismo hecho de un suspiro. Puede que ahora mismo me haya convertido en un monstruo, no lo voy a negar, ¿para qué? Pero haberlo hecho ahora, que voy a iniciarme en ese viaje tan temido por la humanidad llamado vida, hará que no tenga que sufrir luego como un soldado herido, si no que moriré por dentro antes de que nada pueda matarme.
sábado, 17 de marzo de 2012
Now I'm a hater.
Yo solía ser feliz antes de que se pusiera de moda. Solía salir a la calle sonriendo sin necesidad de alterar mi estado con droga alguna. Normalmente, salía de casa cuando estaba lloviendo porque me gustaba mojarme. Y cuando hacía sol, iba a cualquier lado donde me diera de pleno, hasta que me quemara y tuviera esa sensación de que se te derrite la piel. Pero mis días preferidos, eran en verano, cuando estaba el cielo totalmente nublado. Un calor grisáceo perfecto para tumbarse en cualquier calle a dejar que la vida se te escape como el humo que desprende tu cigarro. Y yo era feliz, teniendo poca cosa estaba bien, pero con todo lo que tenía yo, aquello era más que estar bien. Era una euforia continua. Dormir sonriendo y tras 6 horas de sueño levantarse a carcajada limpia. Era genial..jpg)
Hoy ya se me pasó. Ahora todo el mundo es feliz. Los veo y pienso '¿Yo era así de estúpida?' Y no puedo evitar reírme. Todo el mundo vive soltando euforia por todos lados, como su sufrieran una trisomía 21. Y yo aquí, existiendo sin más. Vivo para salir de mi casa y hacerles sonreír de vez en cuando. Les demuestro que no estoy sufriendo aunque es posible que me esté carcomiendo la muerte por dentro. Ahora no dejo que mi vida se escape, es que la obligo a irse, fumándome todo lo que encuentro. De vez en cuando dejo que las sonrisas vean la luz, recordando viejos tiempos, cuando aún eran buenos. Voy por la calle, andando sin más, y mi único objetivo de cada día es acabar viva. Si consigo un porro que cunda y una birra, me pongo matrícula. Paso las clases moviendo la tinta de los bolígrafos, pensando en llegar a casa y acostarme en cama hasta el día siguiente. Y llego a casa, me acuesto y solo pienso en que llegue la hora de volver a clase..jpg)
No soy feliz. Pero tengo asumido que nunca llegaré a serlo. Y no me encuentro mal.
Con eso debería ser suficiente.
viernes, 9 de marzo de 2012
Suttung sitt mjød, det magiske mjød, det daglige brød.
A la luz del nuevo día voy a desaparecer
La realidad corta profunda
¿Sangrarás conmigo, mi Selene?
Krossad och skadad och bruten itu, systematiskt raserar jag allting som, någonsin betytt något för mig. Med ett leende maniskt likt en autobahn bred, Inser jag slutligen svaret till jag inte vill leva något mer. Därför att ingenting, ingenting spelar någon roll.
Förtivlan, min arvedel.
La realidad corta profunda
¿Sangrarás conmigo, mi Selene?
Cada vez que pienso en el universo, en la distancia que hay de donde estoy a la luna que veo por las noches, en la muerte de una estrella, la cual seguiré viendo años después de su extinción, de como una simple roca podría destrozar todo, en como un planeta atrae a otro, en como creemos que una simple estrella nos ayudará, nos concederá un deseo, en, todas las vidas que debería usar para entender solo una pequeña parte de ese todo, en las cosas que ni siquiera conocemos y que quedan por descubrir....cada vez que pienso en millones de estrellas tejiendo un manto invisible en el cielo, cada vez que me doy cuenta, que no soy nada, y, aún asi, puedo ser, y hacer millones de cosas, buenas y malas, cada vez que pienso en la oscuridad del universo adornado con unas cuantas gotitas de luz...no sé porque, quizás por estoy loco, quizás porque estoy drogado, quizás porque mi mente entiende el todo, pero, estoy en paz conmigo mismo.
Förtivlan, min arvedel.
martes, 21 de febrero de 2012
Criminals are saints.#
Recuerda de lo que estás hecho, ten en cuenta siempre lo que eres. Recuerda de dónde vienes, no pienses a dónde ir. Puede ser que te saques los ojos intentando ver, puede ser que te quites la vida intentando vivirla. Nadie sabe de nada, y todos sabemos de todo. Cuando miro a alguien, sea quien sea, me pregunto si podría llegar a entender su manera de pensar, su forma de ser. Me desconcierta, no poder penetrar en las mentes ajenas a mi, no saber lo que estás pensando ahora mismo. Intento descubrirlo con viejos trucos estúpidos, como mirarte a los ojos para intentar saber cómo te sientes. Pero no soy capaz. ¿Tienes miedo o pretendes dármelo? ¿Es frío o calor lo que desprendes mirándome así? En realidad, no es una necesidad el leer tus pensamientos, es más bien una curiosidad, como la de un niño que quiere meter los dedos en un enchufe. Y me ves, después de saber esto, me ves, pero no me miras. Al menos no como lo hacías antes de saber esta verdad. No puedes creer que dentro de mi fachada se esconda algo tan desconocido para ti y a la vez tan conocido. Obviedades que ignoraste de mi, eran la clave para conocerme en realidad. ¿Y ahora? Aquí estás. Atado frente a mi. Ves mis ojos, claros y grisáceos. Mi media melena rojiza. Ves mis 4 pendientes, mis dientes amarillos rodeados por mis labios rosados, sonriendo. Me ves, sabes quien soy. Pero, a la vez, soy una desconocida. ¿O no? ¿Fui yo durante todos estes años realmente? ¿O solamente ahora soy yo? ¿Cuál es el impostor, el pasado o el presente? La respuesta no es ninguna de las opciones. Te diré que, es el futuro. Es futuro del pasado, nada más que eso es el presente. Es una agonía constante. Piensas que tu castigo está por llegar, y eso es lo que te está haciendo sufrir. Deseas que tu fin llegue ya, que el futuro pase de una vez por todas. ¿Quién puede esperar a saber lo que va a pasar mañana? Maldita sea, todos daríamos más que lo material que poseemos por conocer a ciencia cierta un segundo del día de mañana. Por saber si nuestros hijos estarán bien, por saber si nos irá bien en el trabajo, por saber si todo irá bien. Por eso deseas tu fin, quieres que se pase todo esto para que tu castigo caiga sobre ti de una vez. ¿Pero, te planteaste alguna vez que tu verdadero castigo sea este? La agonía del momento en el que estás eternamente atrapado, no puedes escapar aunque lo desees; ese es realmente tu castigo. Quieres parar, escaparte, descansar. Y sin embargo, cada segundo que pasa está encadenado al siguiente, no puedes pausar tu vida. Lo siento, amor, las reglas son así, y no puedes escoger entre cumplirlas o saltártelas. Básicamente, porque hagas lo que hagas, siempre será igual.
No quieras engañar al propio engaño, no puedes mentirle a una mentira.
miércoles, 15 de febrero de 2012
Still life. #
Has de saber de mi como derrotada infiel por mi propio amo. Por lo tanto, debes mostrarte al mundo como criatura repleta de amor. Un cuerpo a la deriva es una única deserción.
Hoy miro a mi al rededor. Y solo veo un todo que no vale nada. Vivo mirando a los ojos de personas vacías, estoy tan perdida en el único lugar que reconozco que todo aquello que de antes conocía la existencia es capaz de sorprenderme por su vivir. ¿Estoy equivocada? ¿O demasiado lejos de la realidad? Todo ardiendo, quemándose, derritiendo un puñado de almas predestinadas a la perdición. ¿Correr? Es inútil, si estás condenado, no puedes escapar de manera alguna. Confesor de las tragedias del hombre, acechando en nuestra conciencia. La última muerte clama los por siempre perdidos. Es el año de la muerte, ejecutando sus instrumentos, abusivo, soberano, sigiloso. Tocándonos con facilidad. Infectando búsquedas en un instante, abrasadora cosecha de enfermedad. Yo solo soy una espectadora, una defensora documentando la pérdida. Revoloteando ufana. Todo esto no me concierne todavía, pero estoy a tono con tu alma solitaria. Una vez que estás en esta noche, todos tus pensamientos serán estables. Olvida todas tus necesidades. Pierde cualquier indicio de control. Desencadena los colores frente a mis ojos. Ayer el dolor y mañana las blancas mentiras. Y volverás a partir del fuego. Es una locura, es el ojo que todo lo ve y que todo lo siente.Puedes tratar de correr, puede que llegues a escapar. Pero yo, yo me fundiré aquí conmigo misma.
Ni lo material ni lo espiritual te perteneció nunca. Ahora eres un pobre desalmado, que vaga como puede por un mundo en llamas, abrasándote a ti mismo aunque estés gélido realmente. Eso es, muerte es lo que pides, tu muerte ya. Sabes que la mereces, y ansías morir ya para acabar con ese sufrimiento. ¿Pero sabes? No será así. Podré dejarte en vilo, rodeado de las arduas llamas del infierno sin un mañana al alcance de tu vista. Podré dejar que se derritan tus retinas mientras gritas por tu muerte, dejarte sufrir hasta tal punto que dejes de sentir un dolor humano, pero siempre manteniéndote con una mínima rayita de vida, para poder darte más de tu propia medicina.
martes, 17 de enero de 2012
Enfermos del alma. #
Una historia, en tus ojos, puedo ver como te hiere en tu sonrisa. Déjame saber qué es lo que perturba tu mente, déjame ser quien te haga ser feliz cuando te sientas decaído. A través de todo lo que venga, o todo lo que se vaya, yo estaré a tu lado, yo caminaré a tu lado. Déjame ser quien te entienda, quien cuide de ti, cuando no sepas a dónde coño ir. Dime, una vez más, que es lo que te hace sangrar por dentro. Y déjame ser quien te guíe si tú pierdes la noción del tiempo y te sales de tu camino. Cuando todo esté mal, cuando la esperanza te abandone, piensa que otro sol brillará. Piensa que, yo siempre estaré a tu lado para ayudarte, amor. Siempre. Ya lo sabes, en las buenas, en las malas, en las aparentes y en las invisibles. Porque soy yo quien más te quiere en el mundo, quien más se preocupará de ti, quien más te recuerda como si fueses su respirar. Porque soy yo quien te necesita, siempre, a todas horas, y siempre que me siento sola, escucho una de nuestras canciones, y ya me siento como si, al moverme un centímetro para atrás, pudiera rozarte. Y pudiera escuchar de tus labios que estás a mi lado. Aunque en realidad, no me haga falta. Porque sé que siempre, SIEMPRE, estarás ahí. Te quiero, más que a nada.
''Y el villano, por una vez en la historia, fue quien hizo feliz a la princesa, prometiéndole tierras escondidas en un bosque y como único sustento, él mismo.''
domingo, 8 de enero de 2012
The moor. #
Nadie más que yo puede enseñarte lo que es tu propia vida.
Todo ardiendo, quemándose, derritiendo un puñado de vidas que no llegaban para alimentar mi alma. ¿Correr? Es inútil, cuando tu vida está condenada a la muerte, no merece la pena correr. Te ofrecí la salvación, le incité a que alzaras la mano para poder cogerte. Te negaste, como el resto de tus hermanos, malditos sacos de huesos con almas despiadadas, encadenadas desde su nacimiento a quemarse eternamente bajo los infiernos. Ahora que estás en tu lecho de muerte, dime, ¿no vas a recapacitar? La esperanza no es una senda hacia la salvación, es simplemente una curva más antes de llegar a tu putrefacción carnal. No servirá de nada que guardes esperanza en tu caja de Pandora. Aún así, ¿qué esperas? ¿Que tienda otra vez mi brazo, pues es el único que puede salvarte? No, sabes que no lo haré, que es imposible. Si una vez me mordiste intentando salvar la misma causa, ¿qué es lo que te impide hacerlo una segunda vez? Sabías que este momento llegaría, que la balanza de la justicia se inclinaría hacia mi, que ibas a recibir mi castigo. No quieres que te lo perdone, no quieres clemencia, no quieres piedad. ¿Qué quieres entonces? Es lo que tú te buscaste lo que ahora tienes. Si en tu interior solo viven gusanos alimentándose de la poca carroña que tienes apta para ellos, si solo deseas hacer feliz para ser feliz; dime, ¿qué esperabas? Tu alma será mía esta noche, y esta noche no terminará nunca. Que salga el sol, no quiere decir que se haga de día. Disfruta de lo que te queda de libertad vigilada. Vigilada por mi. En cuanto el sol desaparezca, serás más mío que nunca. No me interesan las almas de tus hermanos, eres el único que me interesa de tu raza. ¿Qué tienes de especial? Será el asco y horror que tengo a los puñados de sentimientos como tú. Pero hoy, hoy se hará venganza. Todas las vidas que robaste, los caprichos que suciamente pagaste; todo el mal que causaste en mi mundo, hoy será recompensado con tu cabeza. Mírate ahora, y compara con lo que antes eras. Sigues igual, aunque no te lo parezca. Nunca fuiste nada ni tuviste nada tuyo realmente. Ni tu alma, ni tus actos, ni tus pensamientos eran tuyos. Ni lo material ni lo espiritual te perteneció nunca. Ahora eres un pobre desalmado, que vaga como puede por un mundo en llamas, abrasándote a ti mismo aunque estés gélido realmente. Eso es, muerte es lo que pides, tu muerte ya. Sabes que la mereces, y ansías morir ya para acabar con ese sufrimiento. ¿Pero sabes? No será así. Podré dejarte en vilo, rodeado de las arduas llamas del infierno sin un mañana al alcance de tu vista. Podré dejar que se derritan tus retinas mientras gritas por tu muerte, dejarte sufrir hasta tal punto que dejes de sentir un dolor humano, pero siempre manteniéndote con una mínima rayita de vida, para poder darte más de tu propia medicina. Podría hacerte tantas cosas, y simplemente voy a hacer una. Estás en un pozo, sin fondo, a punto de caerte. Rechazaste una vez mi ayuda. Miraste mis ojos verdes directamente, cuando quise salvarte, y sin embargo destripaste mi alma escupiéndole encima. Hoy, soy más fuerte de lo que nunca podrías llegar a imaginarte. Cuando aplaste tus dedos, partiéndote los huesos, desquebrajando lo que quede de ellos, tus uñas se aferrarán a mi cual águila agarra su presa en el aire. Y no caeré ni una vez más en ti, esta vez te pudrirás en lo más hondo del infierno, esperando a que vaya a destripar tu alma y desintegrar lo poco que quede de ti de la manera más horrenda e insufrible que exista.
Hasta que te lo enseñe, has de ir caminando a tientas.
martes, 3 de enero de 2012
Where do we go?#
Mira, ¡mira cuánto puedo aguantar! Podrás fingir que no existo para ti, pero yo puedo reírme de ello. Pero odié cada minuto en el que estaba esperando tu respuesta, y odié cada día que te olvidaste de llamar. Me hizo sentirme decaída. Tan decaída... Navidades del 98. Intenté llamarte, no podía esperar más.Tu mensaje no llegó a tiempo, así que metí mi voz en tu máquina. No respondiste. OK OK OK, tú ganas, me haces sentir decaída. Tan decaída...
Suscribirse a:
Entradas (Atom)